Plaatsen, universum, werelden

INLEIDING UNIVERSUM

Er bestaat meningsverschil over SvartAlfheim/ Nidavellir en Niflheim / Hel (Niflhel). De bronnen zijn hierover onduidelijk. De ene noemt de werelden van de dwergen en elfen aparte werelden en de andere bron doet dat met Niflheim en Hel. Dat zijn zaken die het nisseverstand ver te boven gaan. Ik heb het opgetekend zoals het mij is verteld

ASGARD

Asgard (Asgaard) Het Goddelijk Huis, de wereld der goden, waar het altijd zomer is
Asgards Muur De door de reus Hrimthurs gebouwde muur van glas die Asgard omringt na een verloren weddenschap om de hand van Freya

Bifrost De Brug van Licht die Midgard met Asgard verbindt. Hij vertegenwoordigt de elementen water, lucht en vuur die de brug de kleuren groen, blauw en rood geven

Fensalir (Het Veenpaleis) De Hal der Nevelen. Friggs hal, de hal waar de ware geliefden na hun bestaan wonen

Himminbjorg (Hemelbergen) Heimdals Hall, ook wel met Gladsheim aangeduid

Idavoll (Wielende Vlakte) Het deel van Asgard waar de goden hun paleizen hebben gebouwd

Sessrumnir Freya's Hal. Freya neemt de helft van de Einherjar op in haar hal, de andere helft gaat naar Walhalla

Strijdrit Het slagveld van de Ragnarok (zie ook: Vigrid)

Valaskjalf (Jammertransen) Odins paleis

Vigrid (Strijdrit) De vlakte in Asgard waarop de Ragnarok wordt uitgevochten

Walhalla Walhalla (zegeruïnen) De Hal van de Gevallenen Helden. Ze trainen er voor de
Ragnarok. 's Avonds drinken ze met Odin en beminnen de Walkuren

MIDGARD

Midgard. De wereld van de gewone mensen. Het is de enige wereld die een directe verbinding heeft met Asgard, de wereld der goden

Bifrost De Brug van Licht die Midgard met Asgard verbindt. Hij vertegenwoordigt de elementen water, lucht en vuur die de brug de kleuren groen, blauw en rood geven

Borre Plaats ten noorden van Oseberg

IJzerwoud (Jarnviðr) (Het Andere Elders) het afgelegen woud waar gespuis rondwaart en tevens de woonplaats van de reuzin Angrboda. In het IJzerwoud leven de trollen

Hæls Buðlung Skyldr Grote rotspartij op de hoogvlakte van Thathilil. Vernoemd naar de blinde elfenkoning die voorbij vooroordeel wist te kijken en een eind aan de Grote Oorlogen tussen mensen, dwergen en elfen wist te maken

Mikligarðr (on) De 'grote stad,' Constantinopel/ Byzantium

Serkland (on) Het land van zijde. Het rijk van de moslims

Thathilil Hoogvlakte in Midgard nabij het portaal naar Alfheim en vlakbij Bifrost

ALFHEIM

Alfheim De wereld der lichte elfen. De hoofdstad heet Alvanir (groene plaats) De hogere elfen leven voor aanzien, invloed en bovenal macht. Deze strijd siepelt door de hele maatschappij waardoor een kastensysteem is ontstaan waarin vooral afkomst telt.

Elfenkasten De hiërarchie is als volgt: hogere elfen (adel), stadselfen, landelfen, boselfen, wilde elfen, crow en ten slotte nazaten van elfen met andere mensachtigen waarin infernaal nageslacht helemaal onderaan staat. De crow verdienen een aparte melding. Ze leven niet op Alfheim, maar tussen de dwergen in Nidavellir

Cajaereithel Plaats in Alfheim. Hoewel er wel degelijk huizen zijn gebouwd is de kern van de stad, zoals in alle steden op Alfheim, niet gebouwd maar gegroeid

Hoá Fíriya Oude ruïne in het noorden van Alfheim

Lim Rivier waaraan de elfenstad Cajaereithel ligt

JOTUNHEIM

Jotunheim is de wereld der vorstreuzen. De bergen van deze koude wereld zijn als hun bewoners: reusachtig. De Jotuns hebben een neutrale tot vijandige verhouding met de andere werelden. Hun leider, Utgartha-Loki is niemand minder dan Loki.

HodMimirs Woud Het moederwoud, het magische woud dat het thuis vormt van de bosnimfen en dat in het schemergebied ligt tussen de werelden. Het kan bereikt worden via Jotunheim. Twee mensen zullen hier de Ragnarok overleven: Líf (Leven) en Lífthrasir (Overleven). Overigens wordt in de mythologie ook het huis Sindri op de vuurberg Niðfjöll genoemd als de plek waar de twee laatste mensen de Ragnarok overleven

Mimirs Bron (Mijmeraars Bron, Mimisbrunner) De bron aan de voet van Yggdrasil. De bron bezit alle kennis. Op de bodem ligt Odins Oog, het oog dat hij opofferde voor alle kennis

Utgard De hoofdstad van Jotunheim

VANAHEIM

Vanaheim is de verlaten wereld. Naar verluid verlieten de Vanir hun wereld na de oorlogen met de Aesir om te gaan wonen in het altijd zomerende Asgard. Deze wereld bleef zo lang verstoken van zijn contact met de andere achter werelden dat de portalen die hem met de andere werelden verbindt verloren raakten.
Voor het zover was werd de verlaten wereld ontdekt door de vroege mens. De mens trof deze wereld onbewoond aan en nam hem in. Deze wereld ontwikkelde zich tot de moderne wereld die wij kennen terwijl in de andere acht werelden goden, mythische wezens en magie springlevend bleven.

SVARTALFHEIM/ NIDAVELLIR

Svartalfheim De duistere wereld van de Svartalvar (crow) SvartAlfheim is de elfennaam voor Nidavellir, de wereld waarheen de donkere elfen verbannen werden na de burgeroorlogen tussen de lichte- en donkere elfen. Zoals bekend is het een matriarchaat waarin mannen voornamelijk worden beschouwd als zaaddonoren. De dwergen negeren de crow, maar crow spannen dwergen graag voor hun karretje

Nidavellir
Ofwel SvartAlfheim. De donkere wereld van grotten, rotsen, mijnen en smederijen. Hier leven de dwergen. Dwergen staan bekend om hun lange vetes, hun asociale aard en hun boerse manieren. Hun drankzucht en moed gaan hand in hand

Die twee maatschappijen, leven zodanig gescheiden dat de twee maatschappijen vaak voor twee zelfstandige werelden worden gehouden.

MUSPELHEIM

Muspelheim is de wereld van lava en vuur. Het is de woonplaats van Surt, de zwarte. Een god die nog ouder is dan Odin en de schepping. Zijn atmosfeer is zo giftig dat zelfs de goden er niet kunnen overleven.

Betatheshbravic Sinmara’s paleis. De naam betekent vuurplaats.

HEL / NIFLHEIM

HEL
Hel wordt vaak beschreven als een onderdeel van Niflheim. Dat vindt Gelaris natuurlijk onzin. Anderen noemen Hel een aparte wereld. Gelaris zegt: het is een aparte wereld.

Gjallarbru De brug over de rivier Gjöll die Niflheim van Hel scheidt. Als deze brug twee werelden verbindt zou het als een portaal kunnen functioneren. Hier snapt Gelaris niets van.

Helgafjell Een berg binnen het domein van de doden

Nágrind (Helgrind) De poort naar Hel

Naströnd De hal en de kust van de Onderwereld, waar de zielen van slechteriken verblijven en waar de nagels voor het schip Naglfar geoogst worden

Elviðnir, Ellende en Náströnd
De drie hallen in Hel waar de zielen van misdadigers en moordenaars van de goeden gescheiden worden

NIFLHEIM
Dit is de de altijd koude wereld der nevelen, sneeuw en ijs. Met Muspelheim zijn het de twee oudste werelden, ouder dan Odins schepping. Toen in de tijd dat er nog niets was, was er ijs en vuur. Deze werden gescheiden de Ginnungagap: het grote niets. Toen deze samen werden gebracht maakte dat de schepping van het universum mogelijk.

Elivagor De elf ijsrivieren die in de oerwereld Niflheim ontspringen

Gjöll De ijzige rivier die Niflheim van Hel scheidt

Gjallarbru De brug over de rivier Gjöll die Niflheim van Hel scheidt

Hvergelmir De bron waaruit de negen ijsrivieren (Elivagor) ontspringen: Svöl, Gunurd, Formfimbul, ðul, Slíd, Hríd, Sylg, Ylg, Víd, Leiptr en Gjöll. Hier ook breekt Yggdrasil door het ijs en wordt gevoed door het ijswater. Vlakbij Hvergelmir, in het laagste punt, ligt de brug Gjallarbru, die Gjöll overspant en toegang biedt tot Hel.
Ook wel: De Kokende Bronnen, waar Loki gebonden ligt te wachten op de Ragnarok. De bron vormt één van de drie voornaamste bronnen, die allen naar verluid ontspringen aan de voet van de oerboom Yggdrasil.

De twee andere bronnen zijn Urðarbrunner (verbonden met de Norn Urd, bij Mimir's bron) en Mimisbrunner (Mimirs Bron

ANDERE DOMEINEN

Ginnungagap De Grote Leegte, het niets en alles voorafgaand aan de schepping. Volgens de overlevering is Ginnungagap het gebied tussen Muspelheim en Niflheim, waar ijs en vuur elkaar ontmoeten. Toen deze samen werden gebracht maakte dat de schepping van het universum mogelijk. Volgens de mythologie is dit de plek, bij Hvergelmir, waar de negen ijsrivieren ontspringen, en waar Odin en zijn broers de reus Ymir doodden en van zijn overblijfselen de werelden en alle leven schiepen.

De Kern (dit stuk ontgaat het begrip van een simpele nisse, maar ik teken het toch op) Binnenste deel van Ginnungagap, ook wel demonenkern genoemd: het is een singulariteit. De Kern is onmetelijk: de gewone natuurkundige wetten gelden niet in de Kern. Het is zowel oneindig groot als onmetelijk klein, onmeetbaar licht als oneindig zwaar. Het is de plaats van de oerknal en waar de kosmische implosie plaatsvindt die alle schepping teniet doet.

Zo heb ik het gehoord en zo geef ik het door.

ONBEKENDE

Tussenwereld Het schemergebied tussen de werelden. De wezens die hier huizen vallen meestal nergens onder te plaatsen met uitzondering van demonen die hier hun thuis hebben.

Ondergrond (Underjordiske/ Grondwereld) De wereld die zich onder je voeten bevindt en waar de kleine mensen (het hudfolk) wonen. De Ondergrond loopt dwars door alle domeinen (werelden). Het moet niet worden verward met SvartAlfheim/ Nidavellir.

Onufra Verticha Onder de berg - plaats in de Ondergrond. Alle steden in Ondergrond beginnen met Onufra

Hyvlatonnå Op Vanaheim wordt deze Noorse rots Preikestolen genoemd. Het is een rotspunt die als een rechthoek uit een bergwand steekt en de indruk geeft over de fjord te kunnen preken.

Tussenwereld Het domein dat zich tussen de negen werelden bevind, in het binnenste van een portaal, maar niet helemaal: ergens er tussenin. Hier wonen de demonen en andere infernale wezens

Underjordiske Ander woord voor Ondergrond / Grondwereld

eventuele aanvullingen

OTA - een kort verhaal over een eenvoudig meisje dat misschien bestaan heeft.

Ota

Het staat me nog goed bij, al is het lang geleden. Het voorval vond plaats in de herfst van het jaar 892 Onzes Heren. Het was een dag als alle andere. Het was geen dag als alle andere. Ik was nog een jong meisje maar dat zou niet lang meer duren. Doch toen, die dagen wist ik niet beter dan dat alles zou blijven als het was. Mijn ouders bewerkten het land. Mijn broers en ik, als oudste dochter, hielpen hen daarbij. In de oogsttijd stonden ze deze af aan de landheer en mochten het deel voor zichzelf houden dat hem goeddunkte. In goede jaren was er genoeg te eten om door de lange donkere dagen van de winter te komen. Andere jaren knaagde de honger tot onze buiken opzetten en pijn deden. Hoewel de doodsklop van Magere Hein uitbleef scheelde het af en toe niet veel. Lange winters zonder kindersterfte zorgden voor een overvolle hoeve. We waren arm maar wisten niet beter. Het was een eenvoudig en vredig leven. Maar altijd was daar onze landheer die als een zwaard van Damokles over de boerenhoeven in het dal hing. De oogst was binnengehaald en lanthere Conrad was in aantocht om zijn jaarlijkse aandeel in de oogst op te eisen. Die stelde niet veel voor, dit jaar. De zomer was nat en koud geweest. De kroten, pastinaken en andere wortel- en knolgewassen lagen netjes opgetast in de tenen manden die mijn moeder, mijn zussen en ik in de avonduren vlochten uit de rietgewassen die in het nabijgelegen moerasland groeiden, maar de gerst en haver schimmelden. De landheer zou hier niet blij mee zijn, wisten we. Ik had hem wel eens gezien: hoog gezeten op zijn paard. Hautain, zijn rug recht, zijn knieën tegen de flank van zijn rijdier gedrukt. Aan zijn heup hing steevast het beroemde familiezwaard waarmee naar verluid, zijn grootvader de Moren had verslagen in Cordoba. Ik wist niet waar Cordoba lag – het klonk mysterieus, ver weg en geheimzinnig. Van de Moren wist ik nog minder. Gebruinde ruiters met kromzwaarden die het christendom bedreigden. Conrad, heette hij. Mijn vader stond nerveus naast de bescheiden opbrengst. Hij had in afwachting van de komst van de landheer zijn muts maar vast afgenomen. Hij frunnikte aan de versleten textiel. Hij zag er oud uit. Met zijn veertig jaar was hij dat eigenlijk ook. Gebruind en tanig in zijn gezicht van het werken in de buitenlucht. Diepe groeven liepen langs zijn mond waar zijn jeugd hem verlaten had. Zijn handen eeltig en vuil van het harde werk. Harde werkershanden, had hij. Ik wist er alles van. De liefde van de ouder ontziet de roede niet. Met mijn dertien jaren was ik een handvol opstandigheid. Koppig als mijn vader en driftig als mijn moeder. Mijn blik gleed als vanzelf in haar richting. Ze was zelfs ouder dan mijn vader maar daar waar de tijd mijn vader niet had gespaard, had zij de eeuwige jeugd in pacht. Rechtop, in haar eenvoudige jurk met de handen voor haar schort gevouwen, haar lange haren achter haar rug gevlochten in een lange dikke vlecht zonder één enkele grijze haar, zag ze er meer uit als een edelvrouw dan als een boerin. Ik glimlachte naar haar. Vrouwen hadden zo hun geheimen om jong te blijven. De landheer naderde de hoeve op de voet gevold door een lang lint van beladen wagens. De oogst. Ik kneep mijn ogen dicht tegen het felle nazomerlicht. De landheer was veranderd. Over zijn gezicht liep een lelijke, zwerende wond.
“Wat is dat voor zweer, moeder?” vroeg ik zachtjes.
“De slag bij Lovanium, schatje,” zei ze zonder specifiek te worden, “stil nu, anders komen de Denen je halen.”
Ik zweeg. De Denen. In tegenstelling tot de Moren was het Deense gevaar reëel. Vorig jaar nog waren de Deense Vikingen met hun drakenschepen de Seine opgeroeid en hadden het West Frankische Rijk overvallen. Ze hadden dorpen, kerken, ja zelfs steden geplunderd en vele schatten, vrouwen en kinderen buitgemaakt. Stel dat ze de Rijn op zouden varen. Dan was Karinthië binnen handbereik. Ik huiverde bij de gedachte aan die bende bloeddorstige barbaren uit het noorden. Dat bracht me weer bij Conrad. Ik keek tegen hem op. De held van Lovanium. Hij was erbij geweest toen Boudewijn de Tweede met hulp van Arnulf van Karinthië, Conrads soeverein en onze koning, in november vorig jaar de Deense Noormannen had verslagen nabij Lovanium. Hij zat in het zadel als was hij gehouwen uit marmer. Strak. Glad. Hard. Onder zijn lange wollen mantel droeg hij een lange blauwe tabberd met daar overheen een maliënkolder. Hij stond erom bekend dat hij altijd in wapenrusting ging. Het lange familiezwaard aan zijn heup sprak boekdelen.
“Gegroet Roef.”
“Heer,” antwoordde mijn vader met een nederige buiging.
“Roef. Je oogst,” kwam de landheer meteen ter zake.
“Tot uw dienst, Heer,” antwoorde mijn vader gedwee. Mijn hart kneep samen toen ik hem zichtbaar zag verschrompelen onder de blik van zijn landheer. Mijn vader gebaarde opzij naar onze bescheiden verzameling goederen. “Heer, dit is het. . .”
Conrad gromde ontstemd. “Is dat alles, boer? Heb je soms de hele zomer in de zon liggen lanterfanten?”
Mijn vader kneep zo hard in zijn muts dat zijn knokkels wit zagen.
“Heer, het is een slecht jaar.”
“Nee, je bent een luilak.” De landheer grinnikte en keerde zich naar zijn gevolg. “Wat is dat met mijn horigen, dit jaar? Waar komt die indolentie vandaan? Hoe moeten wij de winter doorkomen als ze met zulke schamele opbrengsten op de proppen komen?” Hij leunde vanuit zijn zadel over naar mijn vader. “Als dat je hele oogst is boer, ben ik bang dat je deze winter honger zult lijden.”
Mijn vader viel op zijn knieën en drukte zijn hoofd in de modder.
”Erbarmen, Heer,” jammerde hij, “tien monden heb ik te voeden met een elfde op komst.”
De landheer blikte van mijn vader naar mijn moeder wier buik zichtbaar bolde. “Hm, boer, met zo’n vrouw kom je de winter wel door. Het lijkt er op dat je jouw vrouw beter weet te ploegen dan mijn landerijen, ha ha. Jullie vruchtbaarheid is vermaard. Toekomstige handen voor op het land, mogen we hopen.” Hij grinnikte. “Ware de baarmoeder van je vrouw je land geweest had je mij ruimschoots kunnen betalen. Wanneer verwacht je, vrouw?” vroeg hij direct aan mijn moeder.
“Oktober of november, schat ik.”
“Een herfstkind, dus. Uitstekend. Als herfstkinderen hun eerste winter overleven maken ze geharde vechters.”
“U zegt het, Heer,” antwoordde mijn moeder. “Hij zal overleven. Al mijn kinderen doen dat.”
Conrad kneep zijn ogen samen. “Je klinkt wel heel stellig.”
Mijn moeder sloeg haar ogen op en keek haar landheer aan. “De lanthere weet dat donders goed.”
Even leek de edelman uit het veld geslagen.
“Vrouwelijke mysteriën,” grijnsde hij na een tijdje. Mijn moeder neeg haar hoofd. Tot mijn verbazing lag er een flauw glimlachje om haar lippen.
De landheer wende zich tot mijn vader. “Help de wagen even laden, wil je?”
Mijn vader greep Conrads gelaarsde voet.
“Heer, deze winter zullen wij stellig niet overleven, is er niets dat u tot mildheid kan stemmen?”
Conrad liet zijn blik ongehaast over de schamele hoeve, het zompige akkerland en de enkele koeien gaan. Zijn blik gleed keurend langs alle verzamelde kinderen. Ik voelde dat zijn blik aanmerkelijk langer op mij bleef rusten. Hij leek een ingeving te krijgen.
“Niets dat mij niet al toebehoort, boer. Je mag je hele leven al onder mijn dak slapen en van mijn land eten. Ik heb je zelfs een gezin laten stichten. Zoveel gunst mag je rustig genereus noemen. En nu wens jij meer? Bied ik je een vinger aan en je ruikt mijn arm eraf?” Ondanks zijn harde woorden leek de edelman helemaal niet boos. “Wellicht, Roef, is er één ding dat mij tot grotere mildheid kan stemmen. . .” Hij zweeg veelbetekenend. Zijn blik keerde terug naar mij.
“En dat is, Heer?”
“Dat wicht van je. Ik constateer dat ze ontluikt als een voorjaarsbloem. Ze is aangenaam voor het oog. Stellig dat zij geen kind meer is en haar maandelijkse bloeding heeft?” Zijn lichtblauwe ogen priemden in die van mij. “Spreek op, wicht: ben je kind of vrouw?”
Ik voelde dat ik een kleur kreeg. Werktuigelijk boog ik mijn hoofd. Als een edele je aansprak, deed je dat. “Heer?”
“Ben je achterlijk of zo? Geef antwoord!”
“Ik ben vrouw,” antwoordde ik met droge mond.
“Dan is het hoog tijd dat je trouwt en kinderen krijgt!” riep hij uit. “Vooruit meisje, volg mij naar mijn burcht.”
Ik keek geschokt naar mijn vader en vervolgens naar mijn moeder. Mijn beantwoordde mijn blik. Ik had tranen verwacht en wanhoop. In plaats daarvan krulde nog steeds dat raadselachtige glimlachje om haar lippen. Mijn vader vermeed mijn blik en schuifelde met zijn voeten over de grond. Toen deed hij iets wat ik hem nog nooit had zien doen. Hij greep de teugels van zijn landheer.
“Heer! Ik smeek u. U begrijpt het niet. Zij kan nooit de uwe zijn. Zij is vergeven.”
De landheer veegde mijn vaders hand weg alsof het een lastige vlieg betrof. “Zij de mijne?” snoof hij, "Ik geef jouw dochter de kans op een voornaam leven en jij smijt dat terug in mijn gezicht? Wees dankbaar dat ik vandaag zo mild gestemd ben. Zo mild dat ik je vergeef dat je de teugels van paard hebt gegrepen.” Hij trok aan zijn teugel. “Vrouw van Oud,” wendde hij zich tot mijn moeder, “Costuijme.”
“Costuijme, evenknie,” echode ze. Het was al dat ze terugzei. Ze tekende een patroon in de lucht.
Ik fronste. Zegening? Tijd om erover na te denken kreeg ik niet. Conrad gaf zijn paard de sporen.
Twee van zijn landmannen beenden op mij af en grepen me vast.
Ik rukte me los van mijn belagers en snelde naar mijn moeder.
“Moeder! Zeg iets, doe iets!”
Mijn moeder nam mijn gezicht tussen haar handen. Nog steeds die glimlach.
“Het is zoals het is, dochter. Bedenk dit: jou valt een grote eer ten beurt.”
“Maar ik ben vergeven!”
“En dat klopt. Maar niet zoals je dacht.” Ze ontblootte haar tanden en trok een ritueel teken over mijn gezicht. “Vrouw van Oud.”
De landmannen rukten me los uit de greep van mijn moeder en smeten mij zonder veel omhaal op één van de ossenkarren uit het gevolg van de landheer.
“Ik spring eraf en ren weg!” riep ik opstandig.
“Als je ouders je lief zijn doe je wat je is opgedragen, wicht!” baste één van de landmannen.
De man was op leeftijd. Hij was ongeschoren en stonk enorm uit zijn bek. Hij grijnsde vaak. Of hij dat deed omdat hij vond dat hij mooie tanden had of uit domheid kon ik niet opmaken. Ik wendde me van hem af een keek over de rand van de kar naar de langzaam kleiner wordende hoeve die tot vandaag mijn leven had bepaald. Mijn vader was weg gebeend en stond met een schoffel in de natte aarde te wroeten alsof dat het tij nog kon keren. Mijn moeder keek mij vanaf het erf na en maakte het teken dat ze altijd maakte. Zegening. Ik bleef kijken tot de hoeve niet meer was dan een stipje aan de horizon van het dal. Met een zucht keerde ik me af en zette me op de balen oogst. Trouwen. Met Conrad? Was hij niet al getrouwd? Het schudden van de wagen op het spoor en het drukkende nazomerweer maakten dat ik me slaperig begon te voelen. Toen ik mijn ogen weer opende zag ik dat we het versterkte huis van de landheer hadden bereikt. Een huis van steen! Eén van de landmannen sprong van de wagen en gebaarde met gespreide armen. Ik aarzelde. Hij bedoelde toch niet? Dat bedoelde hij wel. Ik sprong van de wagen in zijn armen. Zijn mondgeur sloeg me in het gezicht. Alle oude mensen waren roken naar verrotting en bederf.
“Mee!” klonk het bars.
Tijd om te reageren of the protesteren kreeg ik niet. De hand van de landman sloot zich als een bankschroef om mijn bovenarm en sleurde me door een zijdeur naar het binnenste van het enorme stenen huis. Drie, vier verdiepingen omhoog ging het langs een smalle, spiralende trap tot wij een deur met een grote ronde ring bereikten.
“Naar binnen,” gebood hij.
Aarzelend duwde ik tegen de klink en tuurde deels angstig en deels nieuwsgierig naar binnen. In het midden van de kamer stond een enorme ton met dampend water.
“Kleed je uit!” klonk een stem vanuit de schaduwen.
“Waarvoor?” vroeg ik.
“Omdat je nieuwe kleren krijgt. En je moet in bad. Daarom.”
Ik aarzelde. In onze kleine hoeve was er nooit plaats geweest voor privacy. Ik wist hoe mijn ouders er uitzagen en zij wisten hoe ik er uitzag. De keren dat je jezelf kon wassen waren spaarzaam. Geld voor een bad was er niet. Het moest in het meer of in het moeras en in de winter was het te koud. Dit was anders.
“Wat voor kleren?” waagde ik te vragen.
“Bruidskleren.” De vrouwelijke eigenaar van de stem had zich nog steeds niet laten zien.
Ik liet mijn simpele jurkje van mijn schouders glijden en ontdeed mij van mijn beduimelde ondergoed. Ik liet me voorzichtig in het water zakken, ongewend als ik was aan een echt bad. Het warme water was een totaal nieuwe sensatie voor me. Het voelde heerlijk behaaglijk aan. Schuifelende voeten verraadden dat de eigenares van de stem uit haar schaduwen was tevoorschijn gekomen. Toen ik mij omkeerde waren zij en mijn kleren alweer verdwenen en hadden plaatsgemaakt voor een donkerblauwe jurk van een stof die ik nog nooit eerder had gezien. Het was vast heel duur. Ik waste mezelf en trok, nadat ik mezelf had afgedroogd, de jurk aan. De mouwen van de jurk liepen wijd uit bij mijn elleboog. Een van de voorpanden was schuin opgespeld ter hoogte van mijn heup waardoor de versierde onderjurk openviel. Een ingenaaid stuk witte kant voorkwam dat de jurk bij de nek te veel onthulde. Ik gordde de bijbehorende ceintuur om mijn middel. Nu pas ontdekte ik de bijpassende muiltjes. Alsof dit een teken was schoten twee meisjes naar binnen die zonder een woord te spreken mijn haren begonnen te kammen en vlechten. Tot slot brachten ze nog wat geurend water aan in mijn nek en smeerden wat spul op mijn lippen en iets anders op mijn wangen.
“Ze is nu mooi genoeg!” klonk het vanuit de schaduwen. “Kom, mijn kind.”
Eindelijk onthulde de vrouw zich. Ze had lang grijs haar dat ze in een wrong had gewikkeld. Ze droeg een lange paarse jurk. Een diadeem sierde haar voorhoofd. Ze nam mij van top tot teen op.
“Het volstaat,” mompelde ze. Ze maakte aanstalten mij de kamer uit te leiden toen ze opeens verstijfde.
“Halt,” gebood ze. Ze keek me in mijn ogen. “Die Sluwe Vos van me. Jij bent er één van Oud.”
“Ik weet niet wat u bedoelt,” begon ik voorzichtig.
“Zwijg, wicht.” Ze keek mij indringend aan. “Jij weet donders goed waar ik het over heb. Een zegen! Een kind van Oud in het hoogst bereikbare.”
“Het hoogst bereikbare?”
“Weet je niet wie je gaat trouwen?”
“Nee, dat is mij niet verteld.”
“Doe je of je achterlijk bent of speel je het?” Ze liet mij los en streek bedachtzaam door mijn nog vochtige haar. “Dat is niet eens zo’n gek idee. Je kunt zo achterlijk doen als je zelf wilt, zolang je hem jouw vruchtbare schoot maar schenkt. Het Pad van Oud zal overleven.” Ze greep me weer vast met een kracht die je van zo’n oude vrouw niet zou verwachten.
“Pas op je tellen wicht. Er hangt meer van af dan jouw deugdzaamheid.” Ze duwde me in de richting van de deur. Toen we een andere deur naderden zei ze: “Jouw toekomstige echtgenoot bevindt zich achter deze deur. Hij is ervan op de hoogte dat de toekomstige moeder van zijn officiële erfgenaam in aantocht is. Als hij naar jouw afkomst vraagt blijf je vaag. Dat moet een mysterie blijven, je bent immers geschaakt.”
Ze gooide deur open en duwde me vrij onzacht een ruime, met tal van kaarsen verlichte ruimte binnen waarin zich twee mannen bevonden. Eén ervan kende ze. Deze stond op “Majesteit, mag ik je voorstellen: jouw toekomstige echtgenote, Ota van Corandine.”
De andere man was ondanks zijn leeftijd en de daarbij horende buik, breed geschouderd en gespierd.
De man nam mij waarderend op. Hij liep op me af en legde zijn arm achter mijn rug. Met een stevige ruk scheurde hij mijn dure gewaad open. Hij liet zijn ogen over mijn naakte borst gaan. “Ze worden wel voller zodra je gaat zogen,” mompelde hij. Hij duwde zijn pelvis tegen me aan. Hij grijnsde verheugd. “Zij zal zeker volstaan, Conrad,” zei hij opzij naar de landheer. Hij maakte zich van me los. “Welnu Ota, jou wacht een grote taak. Jij gaat Oost Francië een erfgenaam bezorgen. Ik zie je vanavond in mijn kwartieren.” Na die woorden keerde hij zich om, mij met landheer Conrad achterlatend.
“Vrouw van het Pad van Oud, priesteres, welkom aan het hof.”
“Hoe weet uwe Heer dat?”
“Zoals ik jouw moeder herkende als een vrouw van Oud. Zoals mijn vrouw het in jou zag. Je moet er één zijn om er één te herkennen. Je weet wat je te doen staat.”
Een jaar later schonk ik Arnulf zijn erfgenaam en dat was dat. Ons huwelijk was als onze eerste begroeting: zonder liefde en bruut. Arnulf was niet meer jong en ik was het wel. Of ik iets met de beroerte die hij in Italië kreeg te maken had? Hij stierf een jaar later en zijn zesjarige zoon besteeg de troon. Van mij heeft niemand daarna ooit meer iets vernomen. Mijn werk was gedaan. Niet de bloedlijn van Arnulf van Karinthië werd bewaard, maar het Pad van Oud. Wie het vindt weet: het bestaat nog altijd!

2981 woorden

Enige termen:
Arnulf van Karinthië: (ca. 845 - Regensburg, 8 december 899) was koning van Oost-Francië en Lotharingen, later ook (tegen)koning van Italië en (tegen)keizer. Trouwt met Ota van
Boudewijn II van Vlaanderen: (ca. 865 – 10 september 918), de Kale, was van 879 tot 918 graaf van Vlaanderen en van 896 tot 918 graaf van Boulogne.
Conrad: leenman
Costuijme (costumier) Middel Nederlands. Gewoonterecht. Ongeschreven regels die door iedereen onderkend worden. Uiteraard zijn deze niet overal geldend en verschillen dus van plaats tot plaats.
Lovanium (Leuven)
Denen: de Noormannen die West-Europa onveilig maakten
Het Pad van Oud: de oude leer der Germanen, Kelten en Nordmen
Horige. Iets meer dan een lijfeigene of een slaaf. Horig aan ene landeigenaar met gebruik en woonrecht op het land. In ruil staat de horige de oogst af aan de landheer. Een horige hoort bij het land en mag niet verhuizen.
Lanthere: Middel Nederlands voor landheer
Ota, ook wel Oda, Uota, of Uta (c. 874 – tussen 899 and 903) was de vrouw van Arnulf van Karinthië en dus koningin der Oost Franken. Nadat de koning zijn sterft verdween ze uit beeld

Rick Vermunt, Amsterdam 27 maart 2017